Van Port Campbell naar Ballarat

Vanochtend een lekker ontbijtje gegeten op ons terras met uitzicht op de zee, geweldig toch? We rijden vandaag wat meer de binnenlanden in naar Ballarat. Wat we vooral om ons heen zien zijn boerenlanden en bordjes met: pas op Kangoeroes, maar geen Kangoeroe te bekennen hè! Volgens Peter zijn die borden er neer gezet voor de toeristen, maar zitten er helemaal geen kangoeroes in Australië. Ik had ook verwacht dat we meer kangoeroes zouden zien, maar inmiddels hebben we meer koala’s gezien dan kangoeroes.

Ballarat is een oud goudmijn stadje ontstaan in 1850. Van heinde en ver kwamen mensen in die tijd hier naar toe om goud te zoeken. Na 30 jaar was de grond wel uitgeput en was de goldrush hier over. Toch zijn veel van de goudzoekers blijven plakken in dit stadje en gaan werken in een ander beroep. Vanuit die tijd zie je hier nog prachtige panden staan, sommige zijn mooi onderhouden en sommige wat minder. Bij de bibliotheek mogen we even naar binnen lopen. Ook de binnenkant is nog net zo als 150 jaar geleden, dat geldt ook voor de andere panden waar we naar binnen kunnen kijken.

Voor vanavond heeft Peter een Italiaans restaurant uitgekozen en een lekkere ook. We delen vooraf een Caprese en een Arancini (een Siciliaanse snack, lijkt op een bamibal maar in dit geval gevuld met risotto). Ik verbaas me over de goeie mozzarella, maar bij navraag aan de eigenaar blijkt dat de mozzarella uit Italië wordt geïmporteerd. Als hoofdgerecht heb ik een heerlijke zelfgemaakte ravioli met ricotta en spinazie in een botersaus met paddestoelen.