Fraser Island

Gister hebben we ons leuke huisje in  Bargara verlaten om naar Fraser Island te gaan. Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld. Vanaf River Heads varen we in drie kwartier naar het eiland. Onderweg zien we schildpadden en dolfijnen.

‘s Avonds dineren we op Fraser Island bij restaurant Seabelle, een Australisch restaurant dat geïnspireerd is door de traditionele bewoners van het eiland, Butchella people. We gaan voor het 5-gangen menu om zo alles te kunnen proeven. Dit stukje tekst is voor alle liefhebbers van eten, dus de meesten van jullie. Geen etensliefhebber, lees verder op de volgende alinea. We beginnen met krokodil, het smaakt een beetje naar kip. Dan krijgen we eendenborst geglaceerd in honing, erg lekker. Vervolgens kangoeroe, lijkt een beetje op hert en zeker voor herhaling vatbaar, erg lekker. Het vierde gerecht is de inmiddels ook bij jullie bekende Barramundi vis ingepakt in een soort papier (waarschijnlijk van een boom). Als toetje een panna cotta van mango en kokos, niet zo bijzonder klaargemaakt, maar al met al lekker gegeten. Uiteraard erg leuk om te eten wat Aboriginals eten, helaas zijn we dit nog maar weinig tegen gekomen maar we blijven zoeken.

Vandaag was een top dag, het weer was goed, lekker warm en af en toe zon. We hebben vandaag een grote 4-wheel drive (Toyota Hilux) gehuurd waarmee we het eiland hebben verkent. Na een introductiefilm van een half uur, hoe te rijden met een 4-wheel drive in het zand, hoe om te gaan met dingo’s en hoe om te gaan met eb en vloed, mogen we op pad. Onze eerste stop was Lake Mckenzie. Om daar te komen moesten we over zandweggetjes door de rimboe rijden. Compleet geshaket kwamen we aan bij Lake Mckenzie een prachtig helder en zoetwater meer met de witste stranden die je ooit gezien hebt. Uiteraard hebben we hier even een duik genomen.

Onze tweede stop was Wanggoolba Creek. Dit was een glas helder beekje die door een dicht begroeid bos loopt, We hebben er een kleine wandeling gemaakt, heel bijzonder het geluid van krekels met vlagen zo oorverdovend hard, een vliegtuig is er niks bij. 

Onze derde stop is het S.S. Maheno Shipwreck, een scheepswrak dat hier sinds 1935 ligt omdat de boot in een cycloon terecht is gekomen en daardoor vastgelopen was op Fraser Island. Om bij het wrak te komen, moeten we 25 kilometer over het strand rijden. Hiervoor moesten we eerst wachten dat het eb zou worden, want anders heb je niet altijd strand en kan je ingesloten raken door het water. Op het strand aangekomen vinden we het water nog steeds best hoog terwijl het al half 2 is en we mochten van Shawn (de autoverhuurder) vanaf 1 uur op het strand komen. Dus besluiten we eerst maar even te gaan lunchen. Na de lunch vertrekken we over het strand naar het wrak. Geweldig zo over het strand rijden met aan de ene kant een ruwe zee en aan de andere kant duinen en bomen. Zo af en toe rijden we toch nog door het water, soms is het water wat dieper dan verwacht en worden we flink door elkaar geschud. Ook zien we onze eerste dingo vanuit de auto. Na een flinke tocht over het strand komen we bij het wrak aan met helaas een aantal bussen vol toeristen. Het lukt uiteindelijk toch om de boot te fotograferen zonder mensen er op.

Op de terugweg ergens in het binnenland moet ik een zandweg met veel modder omhoog rijden, uiteraard zijn er ook diepe wielsporen en gaten in de weg en aan beide kanten veel bomen. Het lukt me om in een keer naar boven te rijden, dat was wel even een knap staaltje auto rijden al zeg ik het zelf.

We komen moe maar voldaan weer aan bij ons resort waar we uiteraard een lekker koud biertje op het balkon drinken.